قبل از ظهور رژیم فعلی صحبت از ازبین بردن و یا کوتاه کردن دیوار منازل و کلا ساختمان ها بود. در طی این رژیم نه تنها دیوارها بلند تر شده بلکه یک پدیده جدید بنام "نرده حفاظتی" هم اضافه شده که هم ارتفاع آنها روز بروز بیشتر میشود و هم کیفیت حفاظتی آنها بهتر میشود. این نرده ها تقریبا در اقصا نقاط تهران و احتمالا در سراسر شهر های بزرگ ایران رایج است. احتمالا جوان تر ها بخصوص آنها که به خارج سفر نکرده اند وجود این نرده ها را تحت سئوال قرار نمیدهند و به اصطلاح آنها را "طبیعی" و حتی لازم و احتمالا همه گیر در جهان میدانند. ولی خب حقیقت این است که این نرده ها نه تنها باعث زشتی شهر میشوند بلکه ساختن و نصب آنها هزینه بالائی هم دارند
وظیفه این نرده ها جلوگیری کردن از نفوذ دزد به ساختمان است ولی وقتی وسعت استفاده این نرده ها را در نظر میگیریم متوجه میشویم که این نرده ها جلوگیرنده خلاف و بزهکاری بصورت متعارف نیستند بلکه مانعی هستند برای جلوگیری از برخورد طبقاتی. فراموش نکنیم که نصب این نرده ها از جهتی نشان دهنده آن است که شهروند ها به مامورین انتظامی تکیه نمیکنند و خود مسئولیت امنیتی حریم زندگی خود را در اختیار گرفته اند. احتمالا اگر این بحث را با یک شهروند معمولی در میان بگذارید در مرحله اول خود مامور انتظامی را دزد میداند که این خود نشان دهنده فساد همه گیری است که در این مملکت حاکم است. اما مهمتر از این بحث فساد در سیستم اداری کشور مبحث برخورد طیقاتی است. رژیمی که این همه و برای سی سال تاکید بر گرفتن حق مصطضعفین است چطور است که نتیجه نمایش کاریش میبایست این همه متضاد با شعارهای عدالت خواهانه آن باشد
