دوست سبز که پشت اینترنت نشستی ، حاضری اینترنت رو به خیابون ببری ؟
واقعآ که ملت عجیبی هستیم . طی یک روز بعد از انتشار خبر تجمع ، سه میلیون نفر میاییم کف خیابون ، اما وقتی بحث فعالیتهای دیگه میشه اصلآ انگار نه انگار . فکر میکنم این خصیصه تاریخی ماست که منتظریم تقی به توقی بخوره و ما هم بپریم وسط . 57 هم همین بود . از بیشتر کسانی که سن اشون قطع میده بپرسید میگن : “شلوغ شد و ما هم رفتیم تو خیابون ، دیگه حواسمون نبود کی به کیه” . بیایید مواظب باشیم اینبار کورکورانه عمل نکنیم .اما برای اینکه کورکورانه عمل نشه باید آگاهی ها بالا بره ، و بالابردن آگاهی مردم وظیفه من و توست . وظیفه ماست چون همه ایران برای همه ماست ، و در شرایطی که حکومت به مردم دور از اخبار آزاد برای بقا نیاز داره ، این ماییم که باید آگاهی ها رو بالا ببریم .
همه ما میدونیم که نفوذ اینترنت در ایران پایینه و فریاد ما در این فضا فقط به گوش هم اندیش های خودمون میرسه ، و از دیوار اینترنت عبور نمیکنه و مردم در دام رسانه های کودتا رو آگاه نمیکنه . از همین رو چون حکومت راههای ارتباط این قشر با اینترنت رو بسته پیشنهاد میکنم دست در دست هم بدیم و اینترنت رو ببریم توخیابون . چطوری ؟ اینطوری :
هر کدوم از ما میتونیم به هر روشی که در دست رسمون هست اخبار روز رو که از سایتهای مختلف میگیریم در جامعه پخش کنیم . مثلآ خود من برچسب رو پیشنهاد میکنم .میتونیم کاغذهای برچسب دار زرد رنگ ( که به چشم میاد ) بگیریم و مثلآ روش خبر حکم زندان یکی از مبارزان سبز رو بنویسیم که به فلان قدر زندان و تبعید محکوم شده ، فرداش که میخواییم بریم بیرون هر جا که موقعیت مناسب بود ( اتوبوس ، تاکسی ، اداره ، در و دیوار و … ) بچسبونیم تا توجه عموم رو جلب کنه . حالا اگر کسی امکانات اش رو داشت میتونه از متن کامل اخبار پرینت بگیره و پخش کنه . یا میتونیم مقاله های مربوط به دموکراسی و مبارزه مدنی و … که به آگاهی و شکوفایی جامعه کمک میکنه تکثیر کنیم و تو جاهای مخصوصی جا بذاریم تا نفر بعد بخونه . یا فیلمهای کشتار بعد از انتخابات را رو سی دی رایت کنیم و تکثیر کنیم و… . خلاصه هر کسی به هر نحوی میتونه اینترنت رو ببره تو خیابون ووظیفه اش رو ( که واقعآ هم وظیفه اشه ) انجام بده . فقط توصیه میکنم بیشتر به آگاهی جامعه چشم داشته باشیم و از نوشتن شعارهایی که فقط شعار هستند و بار آگاه سازی ندارند پرهیز کنیم .
در آخر هم میخوام بگم این طرحی نیست که توش شکست باشه .چون حتی اگه 20 نفر هم 100 تا برچسب بچسبونن میشه 2000 تا برچسب و این 20 نفر پیامشون رو به گوش 2000 نفری که این برچسبها رو میخونن رسوندن . اما مطمعنم با 1000 نفر و 100,000 برگه پیروزی بزرگی خواهد بود . در صورتی که با تبلیغ در شبکه های اجتماعی دیگه مثل فیسبوک و توییتر و سایتها و وبلاگها و … و همکاری 10,000 نفر نا قابل عدد 1000,000 دور از دسترس نیست .
یادداشت من
با شما کاملا موافقم. مبارزه اینترنتی کافی نیست. پیغام های روز کاغذ هم اثرش متفاوت است و مهمتر از آن هم اینکه به دست کسانی میرسد که به اینترنت دسترسی ندارند. این هم دو راهی که من پیشنهاد میکنم.
1- شماره های فکس سازمان های دولتی و غیر دولتی ولی بزرگ مانند خودرو سازی ها و یا بانک ها را بصورت ده تا بیست تا جمع آوری کرده و به دوستان خارج داده که پیغام های سیاسی را به آنها بفرستند. هزینه فرستادن فکس از مثلا آمریک و یا کانارا بسیار ناجیز است.
2- آدرس های پستی سازمان هی بزرگ را جمع کنید و پیغام ها یتان را از طریق پست بفرستید. هزینه آن از داخل ایران و یا از خارج نسبتا بسیار ارزان است.
فراموش نکنید:
الف: در داخل سازمان های بزرگ اشخاص سبز زیاد هستند و منتظر بهانه هستند که بحث سیاسی راه بیاندازند. رسیدن یک فکس و یا نامه بهانه ای بدست آنها میدهد که محتوی پیغام را به همکارانشان نشان دهند
ب- با این متد شما به اقصا نقاط ایران پیغام میفرستید. مثلا فکر کنید فکس شما در شعبه بانک صادرات شعبه ابهر و یا مثلا لنگرود از ماشین فکس بیرون میاید و توجه همه را جمع میکند
پ: برای انتخاب پیغام میتوانید پیغام های با دوامی را که بوسیله ایمیل ردوبدل میشود چاپ و فکس کنید و یا پست کنید.
ث – این پروژه را میتوانید با دوستانتان تقسیم کنید بصورتی که مثلا شما آدرس ها را جمع آوری کنید و آنها پست کنند و یا فکس کنند
غیره و غیره
آریو دادمهر
هیچ نظری موجود نیست:
ارسال یک نظر