شَب جمعـــــه شدم به مهمانی
جمــــــعِ یاران، چُنان‌که می‌دانی
بود مُلّایی آن میـــــــــــــان، فَربه
دُنبه بسیــــــــــار بود او گــُــــربه
چَشم‌ها چون دو گوی سـرگَردان
به میــــــانِ جمــــــاعت نِســوان
در پی کَســـــب مال آمـــــده بود
که بسازند مسجـــــــــدی را زود
گفتم ای دوستــــــــان نو و قدیم
صاحبان شعور و عقــــــلِ سَلیـم
بهتــــر آن نیست تا که این اَموال
صَرفِ مـــردم شود تمام و کمال؟
ای بسا مـــــــردم شریف و فقیر
بیوه زن، با یکی دو طفــــل صغیر
که نباشد به سُفره‌شـــــان نانی
حال با این‌همــــــــه پریشــــانی
سَرِ خـــــــود را نهیــــــــد بر قبله
که کنـد واعظـــــی شکم طبله؟!
تف به دینــــی که مسجدش آباد
گــَــــردَد و اُمّتـــَـش به دل ناشاد
زمزمه در میــــــــان یاران شـــــد
پِلــــک مَردَک ز غیظ لــــرزان شد
پس بپرسیــد کیست این مُلحِد؟
که خدا را مُعـــــــانِد است به جِدّ
چون ز یاران شَنیـــــــــــد نام مرا
خشمگیــــــــــن آمدی میان سرا
گفت ای دین سِتیــــزِ چون اَنگَل
ای تو کـَـم از بَهــــــــــــائِم جنگل
نیش خود را مـــَـــزَن به پیکرِ دین
نیک و بد را خــــــــــدا کند تعیین
کار الله را بــــــــه ما بِسِپــــــــــار
که نیاید ز کافـــِـــــری چو تو، کار
چون فضا گشت ساکت وسنگین
گفتمش این حکـــــــایت شیـرین
کـــــِـرمِ مقعد بگفـــــت با مــاری
کـه تو انگل، چه مــــــردم آزاری!
به رگ مــــــــــردمان شَرَنگ زنی
نیش خود را چـــه بی درنگ زنی
خلق را بی‌جــــــهت برَنجـــــانی
دشمن کینـــــــه‌توزِ انســـــــانی
در جوابش بگفــــــت، من مـــارم
مردمــــــــــان بی‌جــــهت نیازارم
سَرِ خود را به کار خـــــــــود دارم
روزی‌اَم از شکـــــــــــــــار می‌آرم
خُنَکای زمیـــــــــــن مرا بِستـَــــر
بر دلِ خـــــــاک می‌گـــــذارم سَر
هرکه از ناکِســــــی سرآرد پیش
بی مُرُوّت، زنم به جــــانش نیش
حال، لَختـی تو بی غرض بنشین
جای خواب و خــوراک خود را بین
گشته ســـــــــوراخِ مقعدت خانه
سنده‌ات گشتــــه قـــــوت روزانه
خون خــوری از جــِــــداره‌ی روده
کار جَــــّد و اَباَت همیــــــن بوده
تا بریننـــــــــد خلــق، تو، سیـری
سهم‌اَت از خــون خلق می‌گیری
پس مـــن این پرسش آورم با تو!
کرم مقعــــد! من انگلــــــم یا تو؟
دودوزه
تابستان ١٣٩١
هیچ نظری موجود نیست:
ارسال یک نظر