ای دوزخی سرشت!

ای دوزخی سرشت! اگر ظلم آسمان// میراث سرزمین مرا بر تو عرضه داشت،// در زیر آفتاب دل افروز آن دیار// دست تو، غیر دانه ی نامردمی نکاشت// وقت است تا ز کِشته، ترا باخبر کنم.// زان پیشتر که پیک هلاک تو در رسد ،// ای ناستوده مرد!// زان پیشتر که خون پلیدت فرو چکد// بر سنگفرشِ سرد ،// بگذار تا سرود فنای تو سر کنم :// در چشم من، تو باد سیاهی که ناگهان// چندین هزار برگ جوان را ربوده ای ،// یا روح ظلمتی که پس از مرگ آفتاب// چندین هزار دیده ی پر اشتیاق را// بر بامداد بسته و بر شب گشوده ای.// شبهای بی ستاره ، که چشمان مادران// بر گونه ، اشک ماتم فرزند رانده اند// در دیدگان سرد تو ، ای ناستوده مرد! //رحمت ندیده اند و ندامت نخوانده اند.// پیران مو سپید که بر تخته سنگ گور// نام جگر خراش عزیزان نوشته اند ؛// خون گریه می کنند که در رورگار تو// آن را دروده اند که هرگز نکِشته اند.// گر نقش شیر و صورت مهر مُنیر را// از رایتِ سه رنگ دلیران ربوده ای ،// یادش همیشه مایه ی جوش و خروش ماست// ور نام آن سخنور شهنامه گوی را// از لابلای دفتر و دیوان ربوده ای ،// تنها ، سروش اوست که در گوش هوش ماست.// بگذار تا که ناله ی زندانیان تو// چندان رسا شود که نگنجد به سینه ها ،// سیلاب اشک و خونِ کسان را روانه کن// تا بردَمد ز خاک ، گل سرخ کینه ها .// بگذار تا سپیده دم روز انتقام ،// وقتی که سر بر آوری از خواب صبحگاه// پیر و جوان و خرد و کلان نعره برکشند// که ای دیو دل سیاه! //مرگت خجسته باد بر انبوه مرد و زن ،// نامت زدوده باد ز طومار سال و ماه ….// نادر نادرپور