روزهایی
که کریم خان مشغول ساختن مسجد وکیل بود، سر کارگران و پیشکاران اصرار داشتند که
زودتر محراب و منبر سنگی، کتیبه ها و کاشیها تمام شود، اما خود کریم خان هر روز به
کارگرانی سر میزد که مشغول ساختن مستراح مسجد بودند و مرتب به آنها انعام میداد.
آخر کار هم به پیشکارش گفت: تا مستراح به حد کمال نرسد من کتیبه ها، سر در، گنبد، محراب
و ایوانها را بازدید نخواهم کرد.
یکبار میرزا جعفر وزیر به او گفت: خان،
بهترین هنرمندان و نقاشان، گچکاران و سنگ تراشان در داخل مسجد کار میکنند اما مستراح
ها را بناهای عادی و پیش پا افتاده میسازند. معماران گله دارند که خان بیش از آنکه
به ما سر بزند، اغلب دور و بر کارگران مستراح است و به آنها انعام میدهد، در
حالیکه اساس و بنیان مسجد را ما میسازیم و اگر اسم خان باقی میماند محصول کار و
تلاش و هنر ما خواهد بود نه این کارگران دست دوم و کلفت کار
!
کریم خان گفت: به معماران بگو اصرار
من برای اتمام زودتر مستراح ها بدین خاطرست که میترسم بمیرم و مسجد تمام شود اما
کار مستراح ها به اتمام نرسد و دیگر کسی آنرا تمام نکند. علاوه بر آن، سالی ده‌ها
مسجد عالی برای خدا و پیامبر ساخته میشود که خود خدا و پیغمبر به آن نیازی ندارند
اما تاکنون هیچکسی به فکر این نبود که اول مستراح را بسازد و بعد مسجد را. شما
بدانید که اگر بنا باشد خدا گناهان بیشمار مرا ببخشد و مرا بیامرزد بخاطر همین
مستراح هاست نه به خاطر مسجد که مردم بیش از آنکه به ظواهر فریبنده کاشی ها، محراب
ها و کتیبه ها نیازمند باشند، به این مستراح ها احتیاج دارند.
بیخود نبود که خود کریم خان اصرار
داشت او را وکیل الرعایا بنامند نه شاه، الحق که او خادم قوم خویش بود.
منبع: نای هفت بند اثر باستانی پاریزی
هیچ نظری موجود نیست:
ارسال یک نظر