سفید کلاه ها که به "شیخ" و "آخوند" معروف هستند.اینها در میان مردم احترام مخصوصی دارند و چون به کلاهشان شناخته می شوند هرچه پارچه گیر می آورند می پیچند دور سرشان و حالت مناری را پیدا می کنند که بر سر آن لک لکی باشد.یک روز محرمانه از یک نفر ایرانی پرسیدم این ها چرا اینطور سر خود را می پوشانند؟ گفت: ندیده ای وقتی که انگشتی معیوب می شود سرآن را کهنه می پیچند شاید اینها هم مغزشان عیب دارد و می خواهند نگذارند از خارج هوای آزاد به آن برسد.این طایفه ی سفید کلاه ها خیلی با وقار و سنگین هستند و برای حفظ موازنه و تعادل که عمامه ی سنگین کله آنها را به عقب نکشد سعی دارند که حدالمقدور ریششان را هم سنگین کنند و این عمامه ی کذایی از یک طرف و آن ریش و پشم از طرف دیگر به سر و صورت آنها شکل یک دسته هاون چوبی را میداد که یک سرش سفید و یک سرش سیاه باشد و در دستگیر آن چشم وابرویی تعبیه کرده باشند.در تمام مدت اقامتم در ایران خیلی دلم می خواست بفهمم شغل و کار این طایفه ی سفیدکلاه چیست!! ولی عاقبت معلوم نشد.ولی هرچه هست باید شغل محرمانه ای باشد که دور از انظار مردم به عمل می آید و گمان میکنم صنعتی است دستی، چون مردم عموما دست آنها را میبوسند. روزی به یکی از آشناهای ایرانی گفتم من میدانم که این کلاه سفیدها یک صنعت یدی دارند ولی نمیدانم چه صنعتی است! گفت بله صنعت بزرگی است که مملکت ایران در سایه آن زندگانی میکند والا اگر این صنعت نبود چرخ امور میخوابید و شیرازه ی کارها از هم میگسیخت.پرسیدم اسم این صنعت عالی چیست؟ گفت:"رشوه". خجالت کشیدم بگویم معنی این کلمه را نمیدانم و زیرسبیل رد کردم و هنوز هم معنی آن دستگیرم نشده و اصلا ممکن هم هست که یارو ما را دست انداخته باشد چون در دنباله همان صحبت گفتم آری دیده ام که عموما دست این کلاه سفیدها سرخ است لابد اثر آن صنعتی است که گفتی. جواب داد نه این سرخی خون دل مردم است ولی بعدها فهمیدم که بیخود گفته و سرخی دست آنها از حنا است و لهذا عقیده ام درباره حرفهای دیگرش هم سست شد. به هرحیث صنعت مزبور هرچه باشد انگشت شست و سبابه در آن باید مدخیلت تام داشته باشد که مدام سعی دارند این دو انگشت را ورزش و مشق بدهند و بدین قصد ریگهای گردی را سوراخ کرده و ریسمان دوانده روز و شب در میان این دو انگشت میگردانند که انگشت ها قوت بگیرد.....
هیچ نظری موجود نیست:
ارسال یک نظر