روزھای سیاھی در پیش است. دوران پر ادباری
که، گرچه منطقا عمری دراز نمی تواند داشت. از ھم اکنون نهاد تیره ی خود را آشکار کرده
است و استقرار سلطه ی خود را بر زمینه ای از نفی دموکراسی، نفی ملیت، و نفی دستاورد
ھای مدنیت و فرھنگ و ھنر می جوید .
این چنین دورانی به ناگزیر پایدار نخواھد
ماند، و جبر تاریخ، بدون تردید آن را زیر غلتک سنگین خویش در ھم خواھد کوفت. اما نسل
ما و نسل آینده، در این کشاکش اندوھبار، زیانی متحمل خواھد شد که بی گمان سخت کمر شکن
خواھد بود. چرا که قشریون مطلق زده ھر اندیشه ی آزادی را دشمن می دارند و کامگاری خود
را جز به شرط امحاء مطلق فکر و اندیشه غیر ممکن می شمارند. پس نخستین ھدف نظامی که
ھم اکنون می کوشد پایه ھای قدرت خود را به ضرب چماق و دشنه استحکام بخشد و نخستین گام
ھای خود را با به آتش کشیدن کتابخانه ھا و ھجوم علنی به ھسته ھای فعال ھنری و تجاوز
آشکار به مراکز فرھنگی کشور بر داشته، کشتار ھمه ی متفکران و آزاد اندیشان جامعه است.
اکنون ما در آستانه ی توفانی روبنده ایستاده
ایم. باد نماھا ناله کنان به حرکت درآمده اند و غباری طاعونی از آفاق بر خاسته است.
می توان به دخمه ھای سکوت پناه برد، زبان در کام و سر در گریبان کشید تا توفان بی امان
بگذرد. اما رسالت تاریخی روشنفکران، پناه امن جستن را تجویز نمی کند. ھر فریادی آگاه
کننده است، پس از حنجره ھای خونین خویش فریاد خواھیم کشید و حدوث توفان را اعلام خواھیم
کرد.
سپاه کفن پوش روشنفکران متعهد در جنگی نابرابر
به میدان آمده اند. بگذار لطمه ای که بر اینان وارد می آید نشانه ای ھشدار دھنده باشد
از ھجومی که تمامی دستاوردھای فرھنگی و مدنی خلق ھای ساکن این محدوده ی جغرافیایی در
معرض آن قرار گرفته است.
هیچ نظری موجود نیست:
ارسال یک نظر